چه بلائی به سر باغ آمد

وطن یعنی چه                               

شنیدم شاعر     گردن   فرازی                    ز تعریف    و تملق    بی نیازی

سخن ها از وطن بسیار گفته است            سخن را خوش تر از الماس سفته ست

اگر چه شعر او عالیمقام است                    ولیکن هر چه باشد   ناتمام است

از این رو سینه ام را می درانم                   دلم را سوی   میهن   می کشانم

به شمشیر قلم گر می برم  دست                  به دریا می زنم دل تا دلی هست

وطن یعنی تولد زندگی مرگ                       تمام هستی ی ما برگ در برگ

وطن نان و پنیر و چای شیرین                     دویدن توی کوچه  پای ور چین

وطن اراده بازی نی سواری                        جهش پشت درشگه پشت گاری

 هلواز خانه ی همسایه چیدن                         به زیر چادر  مادر  خزیدن

وطن مادر پدر خواهر برادر                       پسر دختر رفیق و یار و همسر

وطن یعنی جوانی شور مستی                      شکوه شیوه ی میهن پرستی

دبستان و دبیرستان و استاد                          که درس مهرمیهن یادمان داد

یعنی کلاس درس انشا                         ز خون و خاک گفتن  مهر و امضا

سخن با پارسی گفتن شنفتن                      زبان پارسی  را  پاس  گفتن
                         

وطن سر بیشه- بیژن ورد و طوس است     وطن زیبا تر از روی عروس است

وطن یعنی هنر- تاریخ - فرهنگ               بهارستان- هزار افسانه -ارژنگ

وطن   شاهنشهان   باستانی                          نبشته  سنگها ی     جاودانی

وطن گاتا –اوستا- شاهنامه                       کیومرث و سیامک –خون و خامه

وطن البرز کوه و آرش و تیر                    وطن تفتان و  بینالود و  پامیر

وطن تهمورس وهوشنگ و جمشید             سیاوش پاک تر ازاشک خورشید

وطن یعنی خدای خویش گشتن                    سیاوش وار از آتش گذ شتن   

  فریدون -ایرج و کیخسرو و گیو                 وطن عشق منیژه –بیژن نیو

وطن  رستمسرای   زابلستان                         وطن رودابه  دخت کابلستان 

وطن سیمرغ و سام ورستم   زال                 خدای زور بازو _یال و کوپال

  وطن    گرد افریدان   دلاور                     زنان شیر اوژن- شیر پرور

    

وطن تهمینه- پوراندخت- سیمین                   فرنگیس و ندا- پروانه- پروین

وطن یعنی محبت پشت در پشت              بزرگ  آموز گار شرق  زرتشت

   وطن یعنی زن و مرد نکو کار               به پندار و به گفتار و به کردار        

  وطن مزدا اهورا  -  نیک پندان                 فرشته سیرتان -  امشاسپندان

وطن کورش سیاوش داریوش است          خشایار چو دریا پر خروش است

وطن آن پادشاه      کامگاراست                  که قانون بشر زو یادگار است

             

وطن  یک با همستان بزرگ است               وطن اندیشمندان سترگ است

وطن از غرب چین تا شرق بغداد                 ز بالای خزر   تا تازی  آباد

وطن  یعنی      درفش کاویانی                  شکوه زرد وسرخ و ارغوانی             

وطن    یعقوب لیث  رویگر زاد                  زبان  از بند  تازی   کردآزاد

وطن یعنی دهل- کرنای- شیپور               کمانچه- تار- دف- نی- طبل-سنتور

وطن خاک  پدر-مادر- نیاکان                  وطن یعنی دل تاریخ ایران       

وطن یعنی غباری و سواری                   وطن یعنی سوار سر بداری

وطن یعنی سروشی و خروشی                وطن یعنی سوار سر خ پوشی

وطن  از زندگانی دست شستن             به خاک افتادن و از خاک رستن

وطن  عین القضات و سهروردی             ابو لولو- مقفع   -    پایمردی

وطن فرزانه بابک آن یل  گرد                نشد تسلیم دشمن تا که افسرد

وطن یعنی چه بی دین و چه با دین           نمی جنگند با  هم از سر کین

مسیحی و     کلیمی     و بهایی                ز قید و بند سنت ها رهایی

وطن ابیانه و دشت کویر است                گناباد و قنات دور و دیر است

وطن یعنی سفر ها ساربان ها                وطن یعنی گذر ها کاروان ها

وطن یعنی شراب شمس تبریز             که جام مولوی زان گشت لبریز

وطن یعنی چه شیرینی چه تلخی           وطن یعنی  چه رومی و چه بلخی

وطن یعنی چراغ- آیینه- خورشید         خرابات  مغان و  تخت جمشید

وطن    فردوسی و  سعدی نظامی        سنایی- رودکی –عطار - جامی

جوانی کوچه گردی عشق پیری            وطن یعنی  فریدون  مشیری

وطن یعنی خروش خلق ایران            خروش  مردمان   خانه ویران  

وطن دوغی یخی  آشی  لبویی             کبابی کله پز - آبی    -    کدویی

وطن یعنی دروغ ازسینه رفتن             ز کژراهه گسستن راست گفتن

بهم پیوستن مهر چپ و راست            سرود رود های هر چه دریاست

وطن یعنی     خداوندان تدبیر                سیاست پیشگان    دور یا دیر

سخندان و سخن ران و سخن سنج         برای مردم ما    بهتر از گنج

وطن شبهای شعر و شادمانی             ز فردوسی و حافظ نغمه خوانی

وطن خیام آن  پیر خردمند                  که مستی را به عالم می دهد پند

وطن میدان مشق پادگان ها                      سرود مهر جاری بر زبان ها

ز مرز پر گهر خواندن نوشتن                  کلام عشق را با خون سرشتن

وطن یعنی سرود سرخ ایثار                     وطن یعنی برای   صلح- پیکار

وطن یعنی سپاهی های گمنام                    که جام مرگ نوشیدند ناکام

وطن حلاج های بر سر دار                   ز سرباز و ز جانباز و ز سردار

رحیمی و محقق    هردوافسر                    جهانبانی وخسرو داد سرور

وطن یلدا سده چار شنبه سوری          که آتش می کشد بر دین زوری

وطن جشن شقایق جشن نوروز             بر آمد از دل تاریخ پیروز        

وطن سیزده بدر با رقص و آواز          بروی سبزه ها پرواز پرواز

وطن عشق و وطن عشق و وطن عشق   سر اغاز و سرانجام سخن عشق

وطن یعنی چه یعنی داد تاریخ               نوشتن گفتن از فریاد تاریخ

وطن یعنی رضا یعنی رضاشاه            که میدانست فرق راه    از چاه

وطن آری رضا شاه کبیر است           که میهن از تلاشش  وامگیر است 

وطن کار و وطن کار و وطن کار         وطن شب زنده داری های بسیار

وطن یعنی چه یعنی درد- درمان         وطن  عشق بزرگم یعنی ایران

17-04-2012
سن هوزه کالیفرنیا              

انقلاب سیاه

                  انقلاب سياه               
سال بد  سال زشت  سال تباه            سال  آغاز انقلاب  سياه
دود, آتش ,دروغ, خشم ,جنون          آيت اله تشنه,  تشنه ی خون

می رسد آفت      ریا تزویر             یک طرف پادشاه بی تدبیر
سال افتادن ز چاله   به چاه               کوه اسطوره ساختن از کاه
سال   بر   بام کردن   الله                  سال   بد نام کردن     الله
موی ابليس و صفحه ی قرآن         صورت ماه و چهره ی شيطان
روضه خوان شيخ و زاهد گمراه        سر بر آورده از مغاک سیاه
تهمت و افترا و دلها ريش      دوست با دوست خويش هم باخويش
سال پيروزی  ستمکيشان              ياوه بافان و      ياوه انديشان
مردم خرد-  کارهای سترگ       کار ها خرد  -  مردمان بزرگ
سنگباران    شقاوت دستار         تو سری و چماق و چوبه ی دار
قتل عام هزارها زن و مرد         پشت زندان و کوچه های نبرد
تن انسان    گلوله و ديوار           دل بريدن ز آشيانه     فرار
لحظات شکستن     ايمان             مرز ترکيه  مرز پاکستان
سال بر باد رفتن ناموس              با دگر ها به حجله رفته عروس
سال آوارگی  پريشانی                 سال  تحقير  قوم  ايرانی
جنگ جنگی که خانمانسوزاست  مرگ مرگی که سخت جانسوز است

کودکان اوفتاده روی زمین           با مسلسل اگر  نشد   با مین
پاره کردند ريشه های حيات       هر دو ديوانه از دو سوی فرات
رنگ رنگ سياه رنگ سفيد         رنگهای دگر  نبايد ديد
دارها و    هزار ها حلاج            زندگی  دلاوران     تاراج
دختران غنچه های نورس باغ      رفته در خاک وسينه ها پر داغ
خاک شيرين شده است از لب قند   آيت اله  می زند  لبخند

نوجوانان هراس  بیکاری              اعتیاد و زکار  بیزاری
سينه ها خالی از گل ايمان            مردم دلشکسته   سر گردان
 سال پایان مهربانی ها                 سال آغاز کار     جانی ها       

 سال درد و بلا و ويرانی              سال  پنجاه و هفت  ايرانی

آتش پیمانه

رويت از اَتش پيمانه گل انداخته است                      

 يا حيا از نگهت مست برون تاخته است
طاق نصرت زده بر طاق نگاهت مهتاب                 

 ماه مهرابه ی خورشيد دلان ساخته است
سينه ريزی که به پستان تو پهلو دارد                     

آب در چشم و دهان همه انداخته است
جامه از اَن تن طناز به خود می نازد                   

خامه در وصف گلستان رخ ات فاخته است
باده سرمست از اَنست که در کام تو است               

جام در دست تو با گردن افراخته است
هرکه ازميکده ی مهرتو می می نوشد                    

به جهان بهتر از اين کار نپرداخته است
می نهی پای به انگيزه ی شعرم اما غزلم

در قدمت قافيه را با خته است
۴ صبح چهارشنبه ششم دسامبر۱۹۹۶ مادريد اسپ

آزادی

 زغيرتخانه ی دل ها توان می خواهد ازادی                 توان از همت  ازادگان ميخواهد    ازادی
 ی  صفای سینه ی صاحبدلان می خواهد آزاد

 کنار رود مردم در تب و تاب خيابان ها                     نه سرو بسته پا  سرو روان ميخواهد ازادی
نمی گنجد بلند عشق     در کوتاه استبداد                      برای پر گشودن آسمان می خواهد زاد
      خروش مردم بی خانمان می خواهد آزاد

به سرد وگرم اين ايين فروشان دل نمی بندم             سری پر شور و قلبی مهربان می خواهد ازادی

به اتش می کشد بيداد را   فواره ی فرياد                   به هم پيوستن پير و جوان می خواهد ازادی

 که تا دنيای ظلمت پيشه گان را تيره تر سازد            زچشم گلرخان تير و کمان می خواهد ازادی

به اميدی که بابک ها سپنداران بر افروزند            چراغش روشنی ازعطرجان می خواهد آزادی

زلزله

پرسيد ....... تازگى

شعرى براى زلزله آيا تو گفته اى

غمضجه هاى غنچه رخان يتيم را

تكناله هاى گمشده در بغض و بيم را

آيا شنفته اى؟........

هنگام شرح درد .....

آيا زهول مرگ نلرزيده جان تو؟

آيا ز خون و اشك

پر نشده استكان تو

با خشم خنده اى كه از آن زهر مى چكيد...

گفتم كه ، ها بله...

بسيار گفته ام

بسيار با نگاه شرر بار گفته ام
از ، شيخ نابكار و ، زلزله ، طاعون، حريق ، سيل
از پرچمى كه گشته نگونسار گفته ام

بسيار از اميد ، شكوفه، درخت، باغ

از دست هاى پر بر و پر بار گفته ام

از اتحاد ، شرافت ، برادرى

از عشق، افتخار، محبت ، برابرى

از كار گفته ام،

از داريوش و كورش و بابك، ز جام جم

يعقوب ليث و مزدك و مانى و ..ارگ بم

از پندهاى ناب پيام آور بزرگ

در برگزيدن شادى به جاى غم

بسيار گفته ام

در آرزوى صلح ، ز پيكار گفته ام

پليد

پتياره اى كه خار تفرقه در سينه ها خليد

مهر از همه بريد

دجاله اى كه خاك وطن را به خون كشيد

بسيار گفته ام

بسيار از حكومت غدار گفته ام ....

از جنگ نابرابر گل ها... گلوله ها

در گرگ و ميش سربى صبح پريده رنگ

از جر و جر پاره شدن هاى پوست ها

هنگام تيربار

در هاى هاى سبزه و آب و درخت و سنگ

بسيار گفته ام

از قتل عام مهر.....

در سينه هاى مردم بيدار گفته ام

اما چه فايده

در سرزمين من

آنجا كه جاى مغز

مشت و دهان و گردن و رگ كار مى كند

گويى من اين همه غم هاى خويش را

ديوار گفته ام

درروزگار سرعت و تسخير كهكشان

با خويشتن ببين كه چه ها مى كنيم ما

با خشت خام و گل

در راه سيل، خانه بنا ميكنيم ما

وقتى ز دست رفت ......

رو به سوى خدا مى كنيم ما

حالا به من بگو

آيا خدا...، خداى من و تو ، خداى ما

ما را براى كشته شدن آفريده است

اين سان خدا و بنده به عالم كه ديده است
ما عاشقان گريه و درد و مذلتيم

سوداگران ناله و اندوه ومحنتيم

حتى اگر كسى نزند تو سرى به ما

با دستهاى خويش به سر مشت مى زنيم

آرى به قصد كشت

با تيغ و چوب و قمه ، زنجير و پنجه بكس

برگردن و سر و كمر و پشت مى زنيم

ما تابعان ظلم و خود آزار ملتيم

ما غافليم؟

نه كه ما
عين غفلتيم
حالا به من بگو

با آن همه فراز

با اين همه فرود

شعرى براى زلزله آيا توان سرود؟

۲۶ ژانو يه ۲۰۰۴ سن هوزه كاليفرني

برای عاصمی

شهدی برای شرنگ

بسکه عمری در سحر زده ای

از دل افتاب      سر   زده ای

با سر سبز و عقل سرخ هنوز

تکیه بر سرو کاشمر زده ای

دست در دست واژه های لطیف

پنجه در پنجه ی    هنر زده ای

باده ی سرخ در    سبو داری

می سرایی   به هر گذر زده ای

همره زخمه های نی داود

سر به مهرابه ی قمر زده ای

ای بسا زخم خام  چرکین را

با نوک خامه نیشتر زده ای

شاهبازی و دور پروازی

در قفس گر چه بال و پر زده ی

بوسه بر خاک تشنه ی معصوم

با لب خشک و چشم تر زده ای

چون سحوری سرود بیداری

کوچه در کوچه در به در زده ای

فر فریاد در گلو داری

ناله در گوش های کر زده ای

خوانده ای از غم قناری ها

بر دل و جان گل شرر زده ای

شور دریایی ات چه شیرین است

تکیه بر کشتی شکر زده ای

از خلیج همیشه پارس ز مهر

خیمه تا ساحل  خزر زده ای

آتش انداختی به جان سپند   

زین شرنگی که در خبر زده ای

5 نوامبر 2009  سن هوزه کالیفرنیا